Cofanie decyzji o ubezpieczeniach społecznych po latach to nie tylko problem prawny – to przede wszystkim ludzki dramat.
W Kancelarii spotykam ludzi, którzy przez całe życie pracowali, odprowadzali składki, wychowywali dzieci, pomagali innym – a dziś słyszą, że nigdy lub przez większość ich zawodowego życia nie podlegali ubezpieczeniom.
Wśród nich są osoby starsze, schorowane, po operacjach, którym nagle odbiera się emeryturę albo nakazuje zwrócić pieniądze, które Państwo samo im wypłacało.
Te decyzje często łamią ludzi, niszczą życie. Bo jak wytłumaczyć komuś, że przez 20 lat żył zgodnie z prawem, a teraz ma oddać pieniądze, które jednak mu się „nie należały”?
Zaufanie każdego z nas do Państwa nie może być fikcją.
Prawo powinno chronić ludzi, a nie doprowadzać ich do bezradności, poczucia niesprawiedliwości i krzywdy.
To, co dziś nazywamy „błędem systemu”, dla wielu osób oznacza koniec poczucia bezpieczeństwa – i początek prawdziwego dramatu.