Problem niekończących się korekt w systemie ubezpieczeń miałem okazję analizować już w 2016 r., kiedy zostałem poproszony o przeprowadzenie audytu w dwóch komórkach ZUS. Rekomendowałem wówczas, by korekty na kontach ubezpieczonego i płatnika po czasie odpowiadającym okresowi wymagalności składek to jest po 5 latach były już niemożliwe. Już Owidiusz pisał, że czas pożera wszystko, a zatem nie ma powodu, by nie skonsumował zarówno kolejnych korekt po stronie płatnika, jak i rewidowania przez ZUS tego, co przed laty zostało przypisane ubezpieczonym. Taka racjonalizacja uprawnienia do weryfikacji przez ZUS uprawnień świadczeniowych była rozważana kiedyś w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r., K 5/11. Sens tamtego orzeczenia sprowadzał się do zastosowania tej starej rzymskiej maksymy. Po latach ZUS – nawet jeśli prawo się pierwotnie nie należało, nie może rewidować wydanej decyzji. Nie ma powodów, by te same konstytucyjne reguły nie znalazły zastosowania w sytuacji, gdy po latach organ próbuje twierdzić, że ubezpieczony w spornym okresie nim nie był. Taką rekomendację otrzymał ZUS już ponad 10 lat temu.
